A little time out
I take two days off from studying, my next exam is ten days away from now and gosh, I'm so tired.
I can't be very productive today so tomorrow I'll answer already some of my letters (I'm already looking forward to it). So today I have time to see my boyfriend again.
Last day I saw him was christmas day. Then the exams came and for both of us it was impossible to make the trip to each other sooner. I just can't believe how it is possible for some to wait so long more often. I'm also more distracted than normal because I thought so much about him. And I believe that if I could do the things I like, it wouldn't be so hard. (and well, studying is very boring) I won't say that it shouldn't be a pity but when you do thinks you like time flies. On the other hand, when you do things you dislike one second can take hours.Well that is the same for me when I'm waiting for the mailman to come. Sometimes he can make me real nuts. Why? sometimes my letters arrive at 9 other moments at 13 so it is never the same.
Ik neem twee vrije dagen van het studeren. Ik ben zo moe en ik het heb het ook wel verdiend denk ik dan zo. En echt productief zijn vandaag? Wel dat zit er niet echt in. Ik ben mentaal volledig uitgeput. Soms onderschat ik die examens toch echt hoor. Brieven schrijven is dus voor morgen en stiekem kijk ik er ook al wel naar uit. Dus vandaag heb ik eindelijk nog eens tijd voor men vriendje. We zagen elkaar voor het laatste op kerst dag. Daarna kwamen de examens en zo was het voor ons beide onmogelijk om de weg naar elkaar te maken (helaas wonen we echt wel te ver van elkaar) Ik kan gewoon niet begrijpen hoe er mensen zijn die vaker elkaar zo lang moeten missen. Ik ben ook veel sneller afgeleid dan anders en ik bemerk mezelf erop dat ik vaak gewoon aan hem aan het denken ben. Ik denk ook dat als ik dingen zou kunnen doen die ik graag doe, dat missen toch wel net iets minder erg zou zijn. (En ja, geef toe studeren is nu ook eenmaal echt saai) Ik wil niet zeggen dat het dan niet jammer zou zijn maar wanneer je dingen doet die je leuk vind vliegt de tijd nu eenmaal. Aan de andere kant, wanneer je saaie zaken doet lijkt het wel alsof iedere seconden uren duurt. Op een of andere manier is dat voor mij te vergelijken met het wachten op de postbode. Soms kan hij me echt gek maken doordat hij geen constant uur heeft en dan loop ik continu naar de brievenbus. achja, dan duurt wachten op de post ook erg lang.
Ik neem twee vrije dagen van het studeren. Ik ben zo moe en ik het heb het ook wel verdiend denk ik dan zo. En echt productief zijn vandaag? Wel dat zit er niet echt in. Ik ben mentaal volledig uitgeput. Soms onderschat ik die examens toch echt hoor. Brieven schrijven is dus voor morgen en stiekem kijk ik er ook al wel naar uit. Dus vandaag heb ik eindelijk nog eens tijd voor men vriendje. We zagen elkaar voor het laatste op kerst dag. Daarna kwamen de examens en zo was het voor ons beide onmogelijk om de weg naar elkaar te maken (helaas wonen we echt wel te ver van elkaar) Ik kan gewoon niet begrijpen hoe er mensen zijn die vaker elkaar zo lang moeten missen. Ik ben ook veel sneller afgeleid dan anders en ik bemerk mezelf erop dat ik vaak gewoon aan hem aan het denken ben. Ik denk ook dat als ik dingen zou kunnen doen die ik graag doe, dat missen toch wel net iets minder erg zou zijn. (En ja, geef toe studeren is nu ook eenmaal echt saai) Ik wil niet zeggen dat het dan niet jammer zou zijn maar wanneer je dingen doet die je leuk vind vliegt de tijd nu eenmaal. Aan de andere kant, wanneer je saaie zaken doet lijkt het wel alsof iedere seconden uren duurt. Op een of andere manier is dat voor mij te vergelijken met het wachten op de postbode. Soms kan hij me echt gek maken doordat hij geen constant uur heeft en dan loop ik continu naar de brievenbus. achja, dan duurt wachten op de post ook erg lang.
My health condition
My health is getting better (FINALLY) but now I'm stuck with my foot again. The weekend before xmas I played a volleyball game. One of the players from the other side came under the net and Landed on her foot... Poor me, no heels or feeling sexy this xmas or new year.(I believe I already told this to most of my penpals) After this luckily I had a two week volleyball stop for the holiday, for my recovery that was great... I live for volleyball so I'm always scared if I needed to miss a lot. So I thought I recovered enough and last week I could play with a little pain. But I get injured so much so for me it was good enough. However jumping close to the net was still a bit scary in my head. This weekend it happend, I digged a ball (without jumping) and I felt on my foot wit my whole body (I think I needed to go on a diet again, I just love eating to much) So now my Anemia finally is under control but still I can't play for the full hundred prosent because because of that stupid foot. So you would think that my ankle would be as big as an elephant foot or at least blue and all the colors of the rain bow. but you see... NOTHING! absolutely nothing! It is so strange because it hurts so much.Well till now I couldn't go to the doctor because exams were just that little more important and it was the one after the other. But now I hope I can go the next two or three days.
Het gaat de goede kant op met mijn gezondheid (EINDELIJK) maar nu zit ik weer vast met mijn voet. Het weekend voor kerstmis had ik een volleybal wedstrijd. Een van de speelsters van de andere kant kwam enorm fel onder het net door en ik lande op haar voet... Arme ik, geen hakken of het gevoel van sexy te zijn deze kerst of nieuwjaar (hmm, in het Engels klikt dit echt wel stukken beter) (Ik geloof ook dat ik de meeste van mijn penpals dit verhaal reeds verteld heb) Hierna hadden we gelukkig twee weken kerst stop. Dat was ideaal voor mij zodat ik mijn enkel de kans kon geven om te genezen... Ik leeft voor het volleybal dus ik ben altijd bang dat ik iets zou moeten missen. Dus na die week dacht ik dat ik voldoende genezen was en vorige week kon in zelfs al terug wedstrijd spelen zonder al te veel pijn. Ik raak wel vaker gekwetst dus een klein beetje last daar kan ik wel tegen en mee overweg. Maar kort bij het net springen, daar was ik in mijn hoofd wel nog niet echt klaar voor. Maar dit weekend gebeurde het: Ik dook naar een bal (zonder springen) en ik viel met men hele gewicht toch wel niet recht op die voet (ik denk dat ik terug op dieet moet gaan. Ik hou gewoon teveel van eten) Dus mijn bloedarmoede is eindelijk onder controle en nu kan ik me nog steeds niet voor de volle honderd procent inzetten omdat ik nu weer met mijn voet zit. Dus dan zou je toch op zen minst denken dat ik een voet heb die zo dik is als die van een olifant of blauw en verder alle kleuren van de regenboog. Maar, ge ziet.. NIETS! helemaal niets! Dat is zo raar want het doet echt zo fel pijn. Tot nu had ik geen tijd om naar de dokter te gaan omdat de examens toch net iets belangrijker waren en voorrang kregen. (Ze vielen ook enorm slecht) Nu is het maar te hopen dat ik de volgende dagen even kan langs gaan.
the youth Olympic games at Singapore
Het gaat de goede kant op met mijn gezondheid (EINDELIJK) maar nu zit ik weer vast met mijn voet. Het weekend voor kerstmis had ik een volleybal wedstrijd. Een van de speelsters van de andere kant kwam enorm fel onder het net door en ik lande op haar voet... Arme ik, geen hakken of het gevoel van sexy te zijn deze kerst of nieuwjaar (hmm, in het Engels klikt dit echt wel stukken beter) (Ik geloof ook dat ik de meeste van mijn penpals dit verhaal reeds verteld heb) Hierna hadden we gelukkig twee weken kerst stop. Dat was ideaal voor mij zodat ik mijn enkel de kans kon geven om te genezen... Ik leeft voor het volleybal dus ik ben altijd bang dat ik iets zou moeten missen. Dus na die week dacht ik dat ik voldoende genezen was en vorige week kon in zelfs al terug wedstrijd spelen zonder al te veel pijn. Ik raak wel vaker gekwetst dus een klein beetje last daar kan ik wel tegen en mee overweg. Maar kort bij het net springen, daar was ik in mijn hoofd wel nog niet echt klaar voor. Maar dit weekend gebeurde het: Ik dook naar een bal (zonder springen) en ik viel met men hele gewicht toch wel niet recht op die voet (ik denk dat ik terug op dieet moet gaan. Ik hou gewoon teveel van eten) Dus mijn bloedarmoede is eindelijk onder controle en nu kan ik me nog steeds niet voor de volle honderd procent inzetten omdat ik nu weer met mijn voet zit. Dus dan zou je toch op zen minst denken dat ik een voet heb die zo dik is als die van een olifant of blauw en verder alle kleuren van de regenboog. Maar, ge ziet.. NIETS! helemaal niets! Dat is zo raar want het doet echt zo fel pijn. Tot nu had ik geen tijd om naar de dokter te gaan omdat de examens toch net iets belangrijker waren en voorrang kregen. (Ze vielen ook enorm slecht) Nu is het maar te hopen dat ik de volgende dagen even kan langs gaan.
Sad and happy news
Between my bussy exam periode I had some news that made me very said and some that made me smile. Well I always like to end in an happy way so lets start with the said news.
One of my oldest penpals wants to stop our penpal friendship. When I read her e-mail I even got tears in my eyes (Normally I'm not so fastly sentimental but I think it was because I didn't had much sleep the past day's and I just didn't saw it coming) For me it is kind of a pity since I always thought she was one of my 'best' penpals. However I love all my writing pals there are always people with whom you have a better connection. I think that is normal. Well she felt that it wasn't matching anymore, so I appreciated her honesty.I know she reads my blog so I wish her all the best and I hope she knows that my door will always be open for her.
Tussen mijn examens in kreeg ik nieuws dat me erg verdrietig maakte en ook nieuws dat me deed glimlachen. Wel ik vind het altijd fijner om op een leuke manier te eindigen dus laat ik maar met het minder leuke beginnen.
Eén van mijn oudste penpals wil onze schrijf vriendschap beëindigen. Toen ik haar e-mail las kreeg ik zelfs even de tranen in mijn ogen. (Normaal ben ik niet zo snel sentimenteel maar ik denk dat dit ook kwam doordat ik de laatste dagen weinig slaap had en het ook totaal niet had zien aankomen) Voor mij was het dus echt wel een baler, omdat ik haar ook altijd zag als één van mijn 'beste' penvrienden. Hoewel ik ervan hou om met al mijn penvrienden te schrijven heb je toch altijd mensen met wie je een betere klik hebt. Ik denk dat dat wel normaal is. Voor haar klikte het niet meer en hoewel ik het erg jammer vind apprecieer ik haar eerlijk hid enorm. Ik weet dat ze mijn blog leest en dus wens ik haar het beste en verder hoop ik dat ze weet dat mijn deur altijd open zal staan voor har.
As to my other penpals if you don't think I take time to reply your letters please tell me. I have many people whit who I write, that is true (When I really like something I go for it for the 101 percent) I always try to put as much time and effort in every letter (however I needed to admit, when I hurt my finger and I typed my letter by computer, I copied some parts because typing with my finger wasn't easy and hurted) But still for me you are all very special.
now the good news. Me and an old pen pal are back in contact. Speaking of a coincidence. We had a mis correction with the address that changed probably a letter that went lost in the mail. But that is now solved.Now I'm looking forward to the 'first' letter (can I even say first letter?) I guess that's the saddest thing about penpalling, letters can get lost on there way... Well, you're never sure if it went lost or your pen pal is just busy or even stopped writing without letting you now... Luckily there are also so much great things about penpalling.
Now, it looks like I wrote a whole book or at least kind of a long letter... Gijs has been patient enough so let me show my incoming mail and then I can give him some attention.
Aan mijn andere penvrienden, wanneer jullie denken dat ik de tijd niet echt neem voor het beantwoorden van jullie brieven laat het me dan weten. Ik heb veel mensen met wie ik schrijf, dat is waar. (als ik iets echt leuk vind dan ga ik er voor de volle 101 procent voor). Ik probeer evenveel tijd en moeite in iedere brief te steken (al moet ik bekennen dat toen ik gekwetst was aan mijn vinger en mijn brieven tipte ik even enkel stukken gekopieerd had omdat tippen met mijn vinger niet ideaal was). Maar toch is ieder van mijn pen pals heel speciaal en belangrijk voor mij.
Nu het goede nieuws: Ik en een oude penvriendin hebben terug contact gevonden. Dat is nogal eens een toeval. We hadden een misverstand met een adres dat veranderd was en dat ik niet gekregen had doordat er hoogstwaarschijnlijk een brief verloren geraakt in de post. Maar dat probleem is nu ondertussen verholpen. Nu kijk ik al stiekem uit naar de 'eerste' brief (als ik het dan de eerste brief kan noemen) Ik denk dat dat het jammere is van ouderwets brieven schrijven... Want je weet namenlijk nooit of een briefje verloren is geraakt of dat de andere gewoon druk bezig is of dat de brief misschien wel verloren is geraakt. Gelukkig zijn er ook heel erg veel positieve zaken aan brievenschrijven.
Wel, nu lijkt het echt alsof ik een hele boek geschreven heb, of toch op zen minst een behoorlijk lange brief... Gijs heeft lang genoeg gewacht, ik laat nog even mijn incomende post zien en dan ga ik meneer een beetje aandacht geven.
INCOMING MAIL:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten